Այսօրվա ցույցի մասնակիցների մեջ քաղաքացիական հագուստով ոստիկաններ կան

Ազգային ժողովի դիմաց այսօր տեղի ունեցող բողոքի ցույցի ժամանակ ականատես եղա մի այսպիսի դեպքի:

Մի կին մեր կողքը կանգնած ոստիկանության փոխգնդապետին հարցրեց, թե «ինչքա՞ն է քո աշխատավարձը»: Ոստիկանը չպատասխանեց:

Կնոջ հեռանալուց հետո ոստիկանության փոխգնդապետը շրջվեց և դիմեց իր կողքը կանգնած քաղաքացիական հագուստով տղամարդուն: «Ես ֆորմով եմ, չեմ կարա պատասխանեմ: Դու էսօր գրաժդանսկի էս, դու պատասխանի»,- այս պահանջին ի պատասխան քաղաքացիական հագուստով մարդը և փոխգնդապետը ծիծաղեցին:

Ընդհանուր առմամբ ցույց վայրում այնքան ոստիկան կար, որ ամեն ցուցարարի 5 հոգի կհասներ: Այդ հանգամանքը հաշվի առնելով, որոշ «բարեխիղճ» ոստիկաններ մի կողմ էին քաշվել և շրջափակման մեջ չէին դնում քաղաքացիներին:

Դա տեսնելով` Երևանի փոխոստիկանապետ Վալերի Օսիպյանը սկսեց բարկանալ և գորգոռալ, թե «արա խի եք փախել պախկվել: Հլը թափով սաղդ արեք ստե, շարք կանգնեք: Էս ի՞նչ ա չեմ հասկանում»,- ոստիկանին (այն էլ Երևանի փոխոստիկանապետին) ոչ հարիր ձևով գնդապետ Օսիպյանը իր մոտ կանչեց ոստիկաններին:

Սույն հոդվածս տեղ է գտել նաեւ Aravot.am, Blognews.am, Blog.mediamall.am, Hayeli.am, Asekose.am, Newsbox.am կայքերում:

Վահրամ Մարտիրոսյան. «Գյումրեցիներն այժմ երկրորդ աղետի մեջ են»

«Երկրաշարժ, որ ցնցեց մեդիան». այս անունն է կրում  Մեդիա նախաձեռնությունների կենտրոնի (նախկին «Ինտրենյուսի») «Լրատուն» մեդիա թանգարան» նախագծի շրջանակներում դեկտեմբերի 6-ին Հայաստանի Խնկո-Ապոր անվան ազգային մանկական  գրադարանում բացված շրջիկ ցուցահանդեսը:

Ցուցահանդեսի սրահում զետեղված են հայկական եւ սովետական մամուլի անդրադարձները երկրաշարժին՝ ամենաբնորոշ հրապարակումները եւ թերթերի առաջին էջերը: Հատուկ էկրանների միջոցով կարելի էր տեսնել նաեւ հեռուստատեսային ռեպորտաժներ, լուսանկարներ, վավերագրական ֆիլմեր, չլուսաբանված արխիվային նյութերը, հարցազրույցներ անվանի լրագրողների, վավերագրողների եւ լուսանկարիչների հետ, որոնք պատմում են, թե ինչպես են լուսաբանել աղետը, ինչ է մնացել կադրից դուրս:

«Լրատուն» նախագծի ղեկավար Վահրամ Մարտիրոսյանը, ով ծնունդով գյումրեցի է եւ այդ ժամանակ աշխատում էր «Գրական թերթում», մեզ հետ զրույցում նշեց, որ երկրաշարժի մասին իմանալուց հետո անմիջապես գնացել է Լենինական՝ տեսնելու, թե ինչ վիճակում է իր ընտանիքը: «Տեղ հասնելով՝ ես պարզեցի, որ մեր ընտանիքից էլ զոհ կա. քույրս էր: Տունը քանդվել էր: Շատ վատ վիճակ էր: Մեկ շաբաթ հոսանք չկար Գյումրիում եւ դա շոկ էր մեզ համար, քանի որ մինչ այդ չէր եղել այնպիսի դեպք, որ մենք այդքան երկար ժամանակ լույս չունենայինք»:

Մեր այն հարցին, թե ինչպես կգնահատեք աղետի գոտու վիճակը 25 տարի անց, պարոն Մարտիրոսյանը պատասխանեց, որ տեղացիները այժմ երկրորդ աղետի մեջ են: «Գյումրիում տիրում է աղքատություն եւ գործազրկություն: Գյումրեցիները, որոնք միշտ աշխատասեր, պատվախնդիր մարդիկ են եղել, այսօր նույնիսկ աշխատնք չունեն, քաղաքը կիսով չափ դատարկվել է, մարդիկ գնում են Ռուսաստան արտագնա աշխատանքի»,- ցավով նշեց Վահրամ Մարիտրոսյանը եւ հավելեց, որ վերջին 25 տարիների ընթացքում կատարված աշխատանքները շատ ավելի քիչ էին, քան կարող էին լինել: «Մինչեւ այսօր էլ այնտեղ տնակներում ապրող մարդիկ կան եւ քաղաքը շատ վատ վիճակում է»:

Վերջում հետաքրքրվեցինք, թե ինքը հույս ո՞ւնի, որ գյումրեցիների բոլոր խնդիրները կլուծվեն եւ քաղաքը կստանա իր նախկին տեսքը: Վ.Մարտիրոսյանը լավատեսորեն ասաց. «Ես միշտ հույս ունեմ»:

«Լրատունը» կոչված է ներկայացնելու Հայաստանի վերջին 25 տարվա նշանակալի իրադարձությունների լուսաբանման պատմությունը. ի՞նչ փոփոխությունների են ենթարկվել ԶԼՄ-ները Խորհրդային Միության փլուզումից եւ Հայաստանի Հանրապետության հռչակումից հետո անցած շուրջ քառորդ դարի ընթացքում, ինչպե՞ս են նրանք լուսաբանել երկրի համար բախտորոշ իրադարձությունները:

Պաշտոնական հաղորդագրության համաձայն՝ Երեւանից առաջ շրջիկ ցուցահանդեսը եղել է Գյումրիում, Վանաձորում, Մարտունիում եւ Կապանում: Երեւանում այն կգործի մինչեւ դեկտեմբերի 13-ը:

Երջանիկ Սալվարդյան. «Դանակով, կացնով կամ հրացանով, բայց միշտ դավադիր»

«Ադրբեջանում սովորություն է դարձել չմտածված, արագ, չկշռադատված հայտարարություններ անելը: Նրանք կարծես խոսում են, որպեսզի մարդիկ հասկանան, որ իրենք մեռած չեն»,- այս մասին մեզ հետ զրույցում անդրադառնալով Ադրբեջանի ՊՆ մամուլի քարտուղար Էլդար Սաբիօղլուի, վերջերս արած հայտարարությանը, ասել է ազատամարտիկ Երջանիկ Սալվարդյանը: Հիշեցնենք, որ Սաբիօղլուն, անդրադառնալով Սերժ Սարգսյանի` ԵԽԽՎ լիագումար նիստում արված հայտարարություններին և պատգամավորների հարցերի պատասխաններին, ասել էր, որ Սերժ Սարգսյանը մանկասպան է, սպանել է նաև հղի կանանց, իսկ Խոջալուում` հարյուրավոր մարդկանց, երկրում տիրում է արտագաղթ, իսկ ՀՀ Նախագահը վախենում է, որ Ադրբեջանի բյուջեն օրեցօր աճում է և հասնում է պատկառելի չափերի:

«Սաբիրօղլուն կարծես տեղյակ չէ, կամ մոռացել է հոկտեմբերի 9-ին Ադրբեջանում տեղի ունեցած նախագահական ընտրությունների մասին: Ընտրություններից դեռ մի քանի ժամ էր անցել, երբ լուր տարածվեց, որ Ալիևի օգտին քվեարկել է ընտրողների 80%-ից ավելին: Էլ չեմ խոսում այն մասին, որ ոտնահարելով բոլոր միջազգային օրենքները և փոփոխության ենթարկելով Ադրբեջանի Սահմանադրությունը, բռնապետ Իլհամ Ալիևը երրորդ անգամ դարձավ երկրի նախագահ: Նույնիսկ Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների (որը միշտ համարվել է Ադրբեջանի մտերիմ երկրներից մեկը) պետքարտուղարությունը հայտարարություն է տարածել, որում Ադրբեջանում հոկտեմբերի 9-ին անցկացված նախագահական ընտրությունները համարվել են միջազգային չափանիշներին չհամապատասխանող»,- նշեց Ե. Սալվարդյանը:

Այն հարցին, թե Մարաղայի ու Ռամիլ Սաֆարովի կողմից Հունգարիայում հայ սպա Գուրգեն Մարգարյանին կացնով սպանելու դեպքերի համապատկերին ինչո՞ւ է Սաբիօղլուն Սերժ Սարգսյանին մեղադրում «մանկասպանության», «հղի կանանց սպանելու» և նման այլ անհայտ հանցագործությունների մեջ, պարոն Սալվարդյանն ասաց, որ. դա շատ նորմալ է, իսկ Ալիևն այդպես է խոսում, քանի որ Սաֆարովն իրենց համար «ազգային հերոս» է և Ադրբեջանի նախագահը չի ցանկանում իրենց «ազգային հերոսին» «իջեցնել» մեր նախագահի մակարդակին: «Ադրբեջանն անհասկանալի և աշխարհին անհայտ «ազգային արժեքներով» առաջնորդվող երկիր է: Երևի մենք այնքան չեն զարգացել, որ հասկանանք նրանց «վեհ» գաղափարները»:

Դիտարկմանը, թե Սերժ Սարգսյանն Արցախյան ազատամարտի մասնակից է, Արցախի հերոս և անկախության հռչակումից ի վեր առանցքային պաշտոններ է զբաղեցրել Արցախում ու Հայաստանի Հանրապետությունում և իր մեծ ներդրումն է ունեցել Հայաստանի ու Արցախի զարգացման, հզորացման գործում և դարձել է ՀՀ նախագահ ու եթե համեմատենք Սերժ Սարգսյանի և Իլհամ Ալիևի վերջին ընտրությունները, լեգիտիմության մասին խոսելը ուղղակի ծիծաղելի կլինի, իսկ Իլհամ Ալիևը, որտե՞ղ է եղել պատերազմի ժամանակ, ինչո՞վ է զբաղվել, բացի Մոսկվայում հոր` Հեյդար Ալիևի անվան տակ բարեկեցիկ կյանքով ապրելուց, Ե. Սալվարդյանը պատասխանեց. «Ալիևն իր կյանքն էր վայելում Մոսկվաներում, Եվրոպաներում և Ստամբուլներում, այցելում էր խաղատներ, թմրանյութեր էր օգտագործում և այլ բաներ էր անում, որի մասին շատերը գուցե և տեղյակ էլ չեն: Եվ միայն հոր տիտանական ջանքերի շնորհիվ կազինոներում տանուլ տված միլիոնների դիմաց պատանդ վերցված Իլհամ Ալիևը կարողացավ ազատվել: Թուրք մեծահարուստ թոփալը դրա համար հետագայում շատ տուժեց հայր Ալիևի կողմից, բայց դա արդեն հարցի մյուս կողմն է:

Իլհամ Ալիևը Թուրքիայում արդեն մահամերձ կամ գուցե և մահացած հոր ստորագրությունը կեղծելով դարձավ վարչապետ, հետագայում` նախագահ և արդեն երրորդ անգամ վերընտրվում է նախագահի պաշտոնում` բեռ դառնալով կոմունիստների կողմից «մոգոնված» Ադրբեջան պետության գլխին` բռնաբարելով այդ ժողովրդին իր գոյությամբ»:

Հայտարարության վերջում Սաբիօղլուն ասել էր, որ «թող Սերժ Սարգսյանը և նրա թիմը չմոռանան, որ ադրբեջանական բանակը կազատագրի օկուպացված տարածքները և կվերականգնի իր երկրի տարածքային ամբողջականությունը»:

Ի պատասխան այս հայտարարությանը, Երջանիկ Սալվարդյանն ասաց, որ նրանք արդեն երկար ժամանակ է խոսում են «կ»-երով: «Թող փորձեն: Թող վերսկսեն ռազմական գործողությունները: Ուղղակի թող ի գիտություն ընդունեն Սերժ Սարգսյանի այն խոսքերը, որ այս անգամ արդեն Ադրբեջանը կբողոքի իր տարածքի 25-30% օկուպացիայից: Կարող եմ ասել, որ Ադրբեջանի բախտը կբերի, եթե մենք բավարարվենք միայն 25-30%-ով և չհասնենք մինչև Բաքու: Վստահ եմ, որ նոր պատերազմի դեպքում լինելու է այն ինչ եղավ անցած անգամ: Իլհամ Ալիևը կրկին փախնելու է եվրոպաներ և թաքնվելու է, իսկ Սերժ Սարգսյանը էլի առաջնորդելու է մեզ»,- ասաց Ե. Սալվարդյանը: Պարոն Սալվարդյանը մեջբերեց նաև հայկական մի հին և պատկերավոր արտահայտություն. «Կ»-ն ցանում ես, յոնջա է բուսնում»:

Ռուսաստանում վերջերս բավական մեծ աղմուկ է բարձրացրել Մոսկվայի Բիրյուլյովո շրջանում տեղի ունեցած միջադեպը: Հիշեցնենք, որ հոկտեմբերի 10-ի գիշերն այնտեղ սպանվեց ընկերուհու հետ զբոսնող 25-ամյա մոսկվացի երիտասարդը: Ըստ տեղեկությունների, մարդասպանը եղել է ադրբեջանցի և սպանել է տղային, որպեսզի տիրանա նրա ընկերուհուն: Այս առնչությամբ Երջանիկ Սալվարդյանն ասաց, որ այդպիսի վայրագությունները շատ բնորոշ են ադրբեջանցիներին և ընդհանրապես` պետք չէ զարմանալ. «Կա°մ դանակով, կա°մ կացնով, կա°մ էլ հրացանով են գործում, բայց այդ ամենը նրանք միշտ անում են դավադիր կերպով: Կա°մ քնած մարդուն են կացնահարում, կա°մ խաղաղ բնակչին են դանակահարում, էլ չեմ խոսում այն մասին, որ ադրբեջանցի զինվորները գրեթե ամեն օր կրակ են բացում Հայաստանի սահմանամերձ գյուղերի խաղաղ բնակիչների ուղղությամբ: Ցանակնում եմ հիշեցնել, որ բոլորովին վերջերս Տավուշի մարզի Այգեձոր գյուղի բնակիչ 26-ամյա Էդվարդ Դալլաքյանն ականի վրա պայթելու հետեւանքով վնասվածք է ստացել: Դեպքից հետո ադրբեջանական զինուժի կողմից Տավուշի մարզի Այգեձոր գյուղի ուղղությամբ ավելի քան մեկ ժամ կրակ է արձակվել, ինչի պատճառով չեն կարողացել մոտենալ երիտասարդին և նա մահացել: Ահա, թե ովքեր են նրանք: Այնքան ստոր են, որ նույնիսկ խաղաղ բնակիչներին չեն խնայում: Եվ դեռ խոսում մարդկային դաժանության մասի՞ն»:

Այս հոդվածս տես է գտել նաեւ «Առավոտ», Haynews.am, Lragir.am, Asekose.am, Blognews.am, Newsbox.am,   News.yesk.am կայքերում:

Ազատամարտիկներ. «Արդյո՞ք Վարդան Հովհաննիսյանը մեր այն նույն մարտական ընկերն է, այն ազնիվ երիտասարդ տղան, որին բոլորս հարգում էինք»:

Վերջին օրերին որոշ լրատվական կայքեր հրապարակել են հետախույզ-ազատամարտիկ Վարդան Հովհաննիսյանի  հոդվածները Հայկական բանակի մասին, ուր տեղ են գտել նրա սպայակազմի հասեցին ուղղված մեղադրանքներ, կասկածներ Հայոց բանակի մարտունակության մասին:

Այս հրապարակումները մեծ վրդովմունք են առաջացրել նրա հետ նույն զորամասերում կռված մի շարք ազատամարտիկներ շրջանում: Նրանք համոզված են, որ Վարդան Հովհաննիսյանը, ով մասնակցել է Արցախյան ազատամարտին, իսկ հետո ծառայության է անցել զինված ուժերում, իրավունք չուներ այդպես արտահայտվել բանակի, նրա մարտունակության և Հայաստանի ազգային հերոս, Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի հասցեին:

Վարդան Հովհաննիսյանի հայտնած կարծիքների հետ իրենց անհամաձայնությունը հայտնելու համար մեզ հանդիպեցին նախկին կամավորականներ, այսօր քաղաքացիական հատուկ ծառայության երկրորդ աստիճանի պետական խորհրդական Ֆելիքս Պողոսյանը, պահեստի գնդապետ Հենրիկ Աբաջյանը, փոխգնդապետ Արթուր Ջիվանշիրյանը և պահեստի փոխգնդապետ Արտուշ Բալյանը: Նրանց խոսքն առանց որևէ միջամտության ներկայացնում ենք ընթերցողի դատին:

- Վարդան Հովհաննիսյանի հոդվածներից մեկում կա մի այսպիսի միտք. «Պատերազմը վերսկսվելու դեպքում Հայաստանը պարտվելու է, քանի որ հայ զինվորը պատրաստ չէ կրկնել ազատամարտիկների հերոսությունները, իսկ Հայկական բանակի գեներալներն ի վիճակի չեն լինելու «դասալիքների» փախուստի դեմն առնել»…:

- Մենք Վարդանին անձամբ ճանաչում ենք: Նա եղել է Հատուկ գնդի կազմում, այնուհետև` 5-րդ առանձին կամավորական մոտոհրաձգային բրիգադում: Հարգում ենք Վարդանին որպես ազատամարտիկ, որպես անհատականություն, ու ազնիվ մարդ: Սակայն նրա ձևակերպումներն այլ կերպ չես մեկնաբանի, քան իրարամերժ, տրամաբանությունից զուրկ ու ծայրահեղական: Ցավով ենք ասում, բայց Վարդանի գրածները լոկ անիմաստ բառակույտ են, որոնք որևէ աղերս չունեն այն իրականության հետ, որը կոչվում է Արցախյան ազատամարտ: Իսկ այդ իրականությունն այն պատերազմն էր, որը մենք կռվեցինք ու ի վերջո` հաղթեցինք: Եվ հիշենք մի պարզ բան. մեր լավ ընկեր Վարդանը շուրջ 15 տարի կտրված է Հայկական բանակից, նրա ապրած զարգացումներից և զինված ուժերի մասին մեր զինակից ընկերոջ պատկերացումներն, այսօր, ցավոք, կազմված են միայն էլեկտրոնային կայքերում հրապարակված կցկտուր նյութերից կամ բանակից նեղացած ինչ-որ մարդկանց խոսքերից, ինչն անընդունելի է մեզ համար:

Վարդանը ո՞րտեղից է քաղել այս «փաստերը»: Եթե նա գոնե մի փոքր տեղեկացված լիներ Հայոց բանակի մասին, ապա այս ոճով չէր խոսի: Հայկական բանակի զինվորն այսօր ավելի առնական է, ավելի կազմակերպված է, ավելի ապահովված է և վերջապես ավելի զինված է: Բանակում ստեղծված են բոլոր պայմանները զինվորի կենսագործունեության, նրա մարտական պատրաստության բարելավման համար: Հայ զինվորը ամուր կանգնած է մեր սահմաններում: Դա են վկայում ադրբեջանական բանակի բոլոր ձախողված ոտնձգությունները:

Այսօր կան զորամասեր, զորամիավորումներ, և բոլորը խստիվ ենթարկվում են օրենքին: Ջոկատների ժամանակ, եթե նրանց հրամանատարները կամ մարտիկներն ասում էին, թե չեն ուզում այստեղ կամ այնտեղ կռվել կամ գնում պտտվում էին մերձռազմաճակատային գծերում և հետ էին դառնում հերոսների անուն վաստակած, ապա այժմ իրավիճակը բոլորովին այլ է և երբեք էլ այդպես չի լինի: Յուրաքանչյուր ստորաբաժանում ունի իր խնդիրը, կատարում ու կատարելու է այն և կան օրենքներ, որոնց միջոցով այդ ամենը վերահսկվում է: Այսպիսով, այն միտքը, որ հայկական բանակի գեներալները ի վիճակի չեն լինի «դասալիքների» փախուստի դեմն առնել, ինքնին լուրջ չէ:

- Մեկ այլ հրապարակման մեջ Վ.Հովհաննիսյանը գրել է, թե հայկական կողմը համոզում է, որ ղարաբաղյան պատերազմին մասնակցել են մոտ 150.000 հայորդիներ, իսկ իրականում այդ թիվը չի գերազանցում նույնիսկ 5.000-ը: Դուք նույնպես Արցախյան ազատամարտի մասնակիցներ եք. Ձեր կարծիքով ինչքա՞ն մարդ է մասնակցել պատերազմին:

- Վարդանն ուղղակի չի կարող 5.000-ի մասին խոսել, քանի որ միայն այն առաջին երկու զորամասերում, որտեղ ծառայել է նա, առնվազն երկու անգամ ավելի մարդ էր կռվում: Սա ասում ենք մենք, մարդիկ, ովքեր տիրապետում ենք բավական ինֆորմացիայի այդ երկու զորամասերի մասին:

Մենք իհարկե չենք ասում, որ 150.000 մարդ է մասնակցել պատերազմին, բայց այդ թիվը երբեք և ոչ ոք չի ասել: Դա հորինված թիվ է:

- Իսկ ճի՞շտ են այն պնդումները, թե այսօր հայտնվում են մարդիկ, ովքեր պատերազմի տարիներին լինելով թիկունքային ծառայությունում, Ղարաբաղի տեղն անգամ չիմանալով` այժմ չգիտես թե որ «սխրագործությունների» համար գնդապետի կոչում և պետական պարգևներ են ստանում:

- Չմոռանանք, որ պատերազմն արդեն 19 տարի է, ինչ ավարտվել է և կան զինվորականներ, ովքեր պատերազմից անմիջապես հետո են մտել բանակ և արդեն 19 տարի է բարեխղճորեն ծառայում են Հայկական բանակում: Նրանք ավարտել են ռազմական ինստիտուտներ, ակադեմիաներ, զինվորական տարբեր պաշտոններ են զբաղեցրել, ղեկավարում են մարտական հերթապահությունն ու սահմանների պաշտպանությունը և ինչո՞ւ չպետք է գնդապետի կոչում ու մարտական պարգևներ ստանան: Ո՞վ է ասել, որ միայն պատերազմով անցած մարդիկ պետք է գնդապետի կոչում ստանան, իսկ ո՞վ է ասել, որ հիմա խաղաղություն է: Եկեք միմյանցից տարբերենք զինադադարն ու խաղաղությունը:

Այս հարցադրումը, թե ինչո՞ւ են նրանք պարգև ստանում, մեղմ ասած, արադրացի չէ:

Համոզված ենք, որ եթե Վարդանը մնար բանակում և ստանար զինվորական կրթություն, այսօր բարձր պաշտոնների հասած կլիներ, բազմաթիվ մեդալներ, գուցե նույնիսկ գնդապետի կոչում կունենար:

- Վարդան Հովհաննիսյանը գրել է, թե պաշտպանության նախարարը մենակ է մնացել և նա շրջապատված է մարդկանցով, որոնք չեն թողում նրան ազատ գործել: Եվ մի պաշտպանության նախարարով ոչինչ չես փոխի. մեկ նախարար` հազար պրոբլեմ: Ըստ նրա` նախարարը ոչնչից տեղյակ չէ, անգամ տեղյակ չէ, թե ինչ է կատարվում իր ընդունարանում:

- Այսօր բանակի բոլոր ստորաբաժանումներում, բոլոր կառույցներում, պաշտպնության նախարարության բոլոր վարչություններում բարձր պրոֆեսիոնալներ են ծառայում: Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը նրանց մեջ հավանաբար ամենապրոֆեսիոնալն է, անցել է կուրսանտից մինչև պաշտպանության նախարար ընկած երկար ու դժվարին ճանապարհը, այդ թվում նաև պատերազմական ամբողջ ժամանակահատվածը: Իր անձնական ունակությունների և ՊՆ աշխատակազմի լավ աշխատանքի շնորհիվ Ս. Օհանյանը ամբողջությամբ տիրապետում է բանակում տիրող իրավիճակին:

Եթե Վարդանն ու ոմանք կարծում են, թե պաշտպանության նախարարը մենակ է մնացել, ապա մեզ բոլորիս մեղադրում են այն բանում, որ մենք հայրենասեր չենք, չենք կատարում մեր պարտականությունները, լավ չենք աշխատում: Գոնե ճանաչելով իր ընկերներին, նա չպետք է այդպիսի բան ասեր: Նրա այս որակումները ստիպում են, որ մենք մտածենք, թե արդյո՞ք նա մեր այն նույն մարտական ընկերն է, այն ազնիվ երիտասարդ տղան, որին բոլորս հարգում էինք:

- Իր երկրորդ հրապարակման մեջ նա նաև գրել է, որ Վազգեն Սարգսյանի ամենամոտ զինակիցներից մեկը խոստովանել է, որ 1992թ. տարածքային կորուստներից հետո Վազգենը արդեն սկսել էր ազատամարտիկների հանդեպ ատելություն դրսևորել և այդ էր պատճառը, որ շատ հարցերում նա հենվում էր ներքին գործերի իր զինակիցների վրա, և ոչ թե ազատամարտիկների: Արդյոք կարո՞ղ էր Վազգեն Սարգսյանի ամենամոտ զինակից ընկերը նման բան ասել:

- Ազատամարտիկ Վարդան Հովհաննիսյանը եթե այդպես է արտահայտվում Սպարապետի մասին, ուրեմն նա չգիտի, չի ճանաչում Վազգեն Սարգսյանին: Ինչպե՞ս կարող էր Վազգենը կորցնել վստահությունն իր հրամանատարների, ազատամարտիկների նկատմամբ: Վազգենը նրանց համար մնաց սրբություն, սրտակից ընկեր, հրամանատար: Իսկ եթե ինչ-որ մեկը այդպիսի բան է ասել, ապա նա չէր կարող Վազգենի ամենամոտ զինակիցներից մեկը լինել: Դա ուղղակի սրիկայություն է, և նրանք, ովքեր դիպչում են Սպարապետի հիշատակին, սրբապիղծներ են:

Մենք ուղղակի կոչ ենք անում Վարդան Հովհաննիսյանին, որ նա ուշքի գա, սթափվի, հասկանա, թե ինչ է անում և, եթե նկատում է ինչ-որ խնդիրներ, ապա թող հետ վերադառնա Հայաստան, միանա մեզ և թող փորձի իր հնարավորություններով օգտակար լինի բանակի ամրապնդման գործընթացին:

Հարցազրույցը վարեց Աշոտ Իսրաելյանը

Այս հարցազրույցը տեղ է գտել նաեւ Aravot.am, 168.am, Asekose.am, Haynews.am կայքերում:

Ադրբեջանի հերթական տապալված տրագիկոմեդիան

Ուշադիր դիտեցի գերևարված հայ զինվոր Հակոբ Ինջիղուլյանի նոր «հարցազրույցը»: Առաջին տպավորությունն այնպիսինն էր, կարծես, թե ադրբեջանցիները փորձում էին փակել նախորդ «հարցազրույցում» տված բացերը: Ինչպես հիշում ենք, նախորդ «հարցազրույցից» հետո բազմաթիվ կարծիքներ հնչեցին այն մասին, որ Ինջիղուլյանի ասածը սխալ են թարգմանել, աչքի տակ կապույտ էր ու եթե հիմա ամառ է, ապա ինչո՞ւ տեսանյութում նրա հագի համազգեստի թեւքերը իջեցված չէին: Այս հարցազրույցը, կարծես, նպատակ ուներ փակել այդ բացերը:

Ինչ խոսք. այս անգամ ավելի պրոֆեսիոնալ գործ է արել ադրբեջանական կողմը: Սակայն այս «հարցազրույցը» կրկին համոզիչ չէր: Նախ` պարզ երեւում է, որ զինվորը անգիր արած տեքստ է ասում եւ ոչ թե իր կարծիքը: Երկրորդը նրա դեմքի արտահայտությունից պարզ երեւում է, որ համաձայն չէ իր ասածի հետ: Նույնիսկ նրա ժպիտը կեղծ է: Երրորդ. նա բարձրագույն կրթություն ստացած եւ արդեն բավականին հասուն տղա է: Ուղղակի հնարավոր չէ, որ սպայի մի-երկու հարվածից նա փախչի զորամասից: Չորրորդը. Արցախի քաղաքացիները այնպիսին չեն ինչպիսին ներկայացնում է Հակոբը: Ես անձամբ Ղարաբաղում չեմ եղել, բայց ով եղել է, ասում է, որ ղարաբաղցիները շատ հյուրընկալ ու ջերմ մարդիկ են: Հինգերորդը. հիմա ուղղակի անհնար բան է, որ զինվորները սպայի հետ դիրքերում ալկոհոլ օգտագործեն: Ոչ ոք այդպիսի ռիսկի չի գնա: Վեց. Չի կարող նույն մարդը մի քանի օրվա մեջ մի քանի անգամ կարծիք փոխել՝ սկզբից ասել, թե լավ է, իրեն լավ են վերաբերվում ամեն ինչ նորմալ է, հետո քնել արթնանալ եւ որոշել, որ Հայաստանը վատ տեղ է եւ պետք է գնալ ուրիշ երկիր: Բա ծնողնե՞րը: Ոչ մի խելամիտ տղա այդպիսի քայլի չէր դիմի:

Այս տեսանյութը կրկին ապացուցում է, որ ադրբեջանցիները միջազգային կոնվենցիաները խախտելու մոլի երկրպագուներ են: ՄԵզ մոտ էլ են գերիներ եղել, բայց մերոնք երբեք նման բաներ չեն արել, որովհետեւ դա հակասում է միջազգային իրավունքի նորմերին: Ադրբեջանցիները ինչպես միշտ փորձում են ներկայացնել իրենց կողմի հզորությունը եւ Հայաստանի թուլությունը: Նրանք կրկին ուզում են ապացուցել, որ իրենց մոտ ավելի լավ է քան Հայաստանում: Չի ստացվի: Բոլորը գիտեն, թե Ադրբեջանում կյանքն ինչպիսինն է:

Նրանք միշտ խոսում են իրենց գերհզոր ռազմական տեխնիկայի, անհաղթահարելի բանակի եւ երկրի հարստությունների մասին: Բայց արի ու տես, որ հենց հերթը հասնում է դա ապացուցելում, նրանք դառնում են «նոր հարսնացուներ»: Նրանք անսպասելի դիվերսիաներ են անում, բայց ավելի շատ վիրավոր ու զոհ են ունենում, քան մենք: Նրանք անընդհատ կրակում են մեր դիրքերի վրա, բայց կրկին ավելի շատ զոհեր են ունենում: Հետո մի քանի ամիս լռում են, հետո նորից հարձակվում ու նույն պատասխանը ստանալուց հետո կրկին լռում:

Իսկ այս դեպքը Ալիեւի նախընտրական քարոզչությունն է: Նրանք իրենց ժողովրդին ուզում են ցույց տալ իրենց ուժը եւ հայերի թուլությունը, իսկ մերոնց ուզում են ցույց տալ, թե ինչքան թուլ է մեր կառավարությունը եւ ինչքան խոցելի է ՀԱՅ ԶԻՆՎՈՐԸ: 

Նրանք մոռացել են 20 տարի առաջ տեղի ունեցածը եւ ապրում են վարդագույն երազներում: 20 տարի առաջ էլ էին նրանք մեզնից մի քանի անգամ ավելի շատ եւ ավելի լավ սպառազինված: Բայց թե ինչ կատարվեց՝ գիտենք բոլորս: Նույնը կլինի նաեւ հիմա: Ադրբեջանցիներին կոչ եմ անում, որ թույլ չտան հայերի մեջ արթնանա ցասումը, քանի որ դա կլինի Ադրբեջանի վերջը: Հայաստանը ավելի ծանր պայմաններում էլ է եղել, բայց միշտ իր ցասման, հայրենասեր մարտիկների եւ միասնականության շնորհիվ դուրս է եկել այդ վիճակից: Իսկ այժմ մենք ունենք կանոնավոր բանակ, հզոր զինված ուժեր, հզոր տեխնիկա, լավ հրամանատարներ: Ադրբեջանը չի կարողանում հաշվի չնստել սրա հետ: Եթե նրանք գեթ մեկ վայրկյան զգան, որ առավելություն ունեն մեր նկատմամբ, անմիջապես կհարձակվեն մեզ վրա: Զենքը ոչ մի հարց չի լուծում, եթե կռվող զինվոր չունես: Ադրբեջանցիների մոտ դեռ թարմ են այն հիշողությունները, թե ինչպես Մոնթե Մելքոնյանը 1 տանկով 20-ը գրավեց: Դա կլինի հիմա եւ ավելի խոշոր մասշտաբներով: Եթե նրանք արկածախնդրության գնան, ապա մեր բանակը կհամալրվի իրենց տեխնիկայով:

Հայաստանի ԶԼՄ-ներին էլ կոչ եմ անում, որպեսզի այդքան լայնորեն չտարածեն ադրբեջանական կայքերի ապատեղեկատվությունները, և հատկապես այդ տեսանյութերը, քանի որ դա մարդկանց մեջ անհիմն վախ ու հուսահատություն է առաջացնում: Ես հասկանում եմ, որ այդ նորությունները լավ ու շատ են դիտվում, բայց չի կարելի նման ձեւով վարկանիշ հավաքել:

Հակոբ Ինջիղուլյանի ընտանիքին էլ մաղթում եմ համբերություն եւ վստահ եմ, որ ամեն ինչ լավ կլինի եւ իրենց տղան շուտ կվերադառնա տուն: