Նամակ-բողոք մայրիկիս ինը տարեկանում

Ժամերով մտածում էի, թե որպես առաջին նյութ ինչ դնեմ բլոգումս: Վերջապես կողմնորոշվեցի: Մայրիկիս խորհրդով՝ որպես բլոգեր առաջին նյութս տեղադրեցի մանուկ ժամանակ գրածս նամակներից մեկը: Նամակը տպագրվել է Տարեգիր թերթում:

 ՀՈԳՈՒ ՃԻՉ

Ինը տարեկան տղայի բողոքները իր տատի խստաբարո վերաբերմունքից 

3 փետրվարի-Մամ, Էմման երեկ ինձ ասաց՝ վեր ընկի քնի, անասունի մեկը:

4 փետրվարի-Մամ, երբ ես Էմմային ասացի ուրիշ շոր տուր, ինքը չտվեց: Ասաց, որ էդ շորը հագի: Ես իրեն չլսեցի և գնացի շոր հանեմ, որ հագնեմ: Ես գնացի մեկ հատ թենիսի վերնաշապիկը հանեցի, էն, որի վրա գրած է թենիս և մեկ հատ շալվար: Նա եկավ այդ երկուսով խփեց ոտքերիս և ձեռքերիս: Ես լացեցի և հանգիստ պառկեցի: Երբ որ ես ասացի՝ Էմմա, սոված եմ, հաց տուր, ինքը չտվեց: Նա ասաց՝ ջանդամին, թե սոված չես: Հետո ես պառկեցի: Մի քիչ հետո որ ես հարցրեցի՝ նա ասաց. չգնա՞մ սրան ծեծեմ, ա'յ էշ, դու ե՞րբ ես էսքան շուտ հաց կերել: Հետո նա հարցրեց. այստեղ մի քանի հատ պիլմենի կա, կուտե՞ս: Ես ասացի այո: Իսկ նա ասաց զահրումար: Հետո նա ասաց. անշնորհք լակոտի մեկը: Երբ Կառան զանգեց, նա ասաց բան եմ սարքում, որ տամ էդ լակոտը ուտի: Նա ասաց էշ:

5 փետրվարի-Մի քանի օր նա ինձ վատ բառեր էր ասում: Ես այդ ժամանակ բանի տեղ չէի դնում: Երեկ գիշեր էլ չդիմացա և ասացի. քույրդ ա:

6 փետրվարի-Մամ, ինքը ինձ նեղացնում է, վատ բառեր է ասում, ծեծում է, ես մեկ է, իրա համար գժվում եմ: Բայց աշխարհում ամենաշատը քեզ եմ սիրում: Էրեխեքը ամենաշատը իրենց մամաներին պետք է սիրեն, չէ՞:

Քո ԱՇՈՏ